Miesięcznik "Menażeria"

Ostatnia premiera w Teatrze „Baj Pomorski” celnie wpisuje się w to, co w naszym kraju od niedawna spotyka drzewa, a już całkiem dawno naraża wszelkie inności na kompletny brak szacunku, choć nie są iglaste. Dramat ,,Strach ma wielkie… zęby” Karoliny I. Kalety został wyróżniony w konkursie ,,Szukamy polskiego Szekspira” i jest prapremierą tego tekstu oraz jednocześnie debiutem młodej autorki na teatralnej scenie.

Sztuka niesie z sobą także bardzo mądry humanistyczny przekaz do najmłodszych: konflikty społeczne warto rozwiązywać poprzez dialog, a nie strach. Ten zawsze obróci się przeciw straszącym, nawet jeśli stać będzie za nimi siła leśnej władzy. Zanim jednak zacznie się temperamentna akcja spektaklu, realizatorzy z młodą, zdolną reżyserką, Laurą Sonik, na czele delikatnie wprowadzają małego widza w magiczny świat teatru: z widowni, stopniowo, z humorem i wyczuciem. Kiedy ktoś jest małym człowieczkiem, wspaniale potrafi przecież wyobrazić sobie swój świat zabaw, z niczego zrobić królestwo bajek i dokładnie tak też dzieje się na małej scenie „Baja Pomorskiego”. Laura Sonik tym tropem prowadzi cały spektakl, przy tym bardzo konsekwentnie i z subtelnym instynktem nadaje mu kierunek: mały widz nie musi przecież widzieć wszystkiego, czasem coś usłyszy, innym razem poczuje lub to sobie pięknie wyobrazi.

Ileż przy tym dzieje się na scenie! Główna bohaterka – maleńka Mysz (Dominika Miękus), z powodu swoich mikrych rozmiarów ignorowana przez większych mieszkańców lasu, postanawia za wszelką cenę zaciekawić ich swoją osobą i … jak sama mówi z ich spokojnego życia uczyni „hollol”. Zrobi to przy tym bardzo prostym sposobem, jakim – nie zdradzę, a efekt i panika na scenie (nie widowni) murowane! Śmiechu przy związanych z tym perypetiach leśnych stworzeń będzie wiele, a sama akcja raz po raz przeniesie się na widownię – więc trzeba być czujnym! Poza samym tekstem Karoliny I. Kalety mocną stroną tego spektaklu jest również, a może przede wszystkim, fantastyczna kooperacja twórcza reżyserki ze scenografką (Justyna Bernadetta Banasiak). Scenerię pachnącego lasu wypełnia tutaj szereg niezwykłych rekwizytów wykonanych z pieńków drewna, rur kanalizacyjnych czy stosów skrzynek i „ekologicznych” lalek. Już choćby lalka Sarny animowanej przez czworo aktorów potrafi zachwycić finezją, a nie jest to jedyny podziw – gdyż najważniejsza jest gromada! Grupa nie bezosobowa, bierna, często w teatrze montowana z postaci drugoplanowych, lecz zbiór indywidualności o różnych reakcjach i zwierzęcych postawach. I to jakże stosownie obsadzonych! Krzysztof Parda w roli Wiewióra wspaniale, niczym archaiczny aeronauta wspiera przyjaciółkę Myszkę w jej problemach. Sarna Agnieszki Niezgody wręcz unosi się nad sceną, Łoś Mirosława Szczepańskiego zachwyca dostojeństwem, Borsuk Jacka Pysiaka rozczula delikatnością, a Sroka Edyty Soboczyńskiej świetnie oddaje ptasi cięty charakter! Wreszcie Mysz bezkonkurencyjnej jak zwykle Dominiki Miękus po przemianie w leśnego potwora bawi do łez małych i dużych.

Perfekcyjne założenia realizacyjne podkreśla muzyka Miłosza Markiewicza, obok instrumentów perkusyjnych pełna także odgłosów lasu, szumu drzew, ryków, krzyków i innych dźwięków niezwykle pięknie naświetlają klimat przedstawienia. Dawno już na małej scenie Teatru „Baj Pomorski” nie było tak precyzyjnego spektaklu dla najmłodszych i trzeba mieć nadzieję, że współpraca ze zdolną reżyserką będzie kontynuowana.

Karolina I. Kaleta, ,,Strach ma wielkie… zęby”
reżyseria i adaptacja: Laura Sonik
Teatr „Baj Pomorski”
premiera: 5 marca 2017