Miesięcznik "Menażeria"

Fado prowincjonalne

Na mojej prowincji
nie rośnie dzikie
drzewo sykomory
o cierpkich owocach
i motyl się nie zatraca
pomiędzy kwiatami
tuberoz.
Tu noc zapada
głuchym kamieniem
by odbić się czkawką
w krzyku pijaka
na pustej ulicy
wznoszącym się w górę
niczym prośby kantora
do odległego Jahwe.

Na mojej prowincji
nie tańczą na rynku
czarnookie dziewczyny
z wachlarzami u dłoni
Tu każdy chciałby
każdemu zajrzeć
przez okno
aż na samo dno
duszy…
Tu mielą żarna plotek
bezustannie.

Na mojej prowincji
dworzec wciąż pachnie
podróżą.
Tu kałużami płyną
żaglowce z papieru
w kratkę
i okno niepoprawnie
skrzypi metaforą.
A to co na ziemi
na pewno przegląda się
w lustrach nieba.

 

 

Mijanie

coraz bardziej wyciekam
z ciebie – życie;
kropla po kropli
sekunda po sekundzie...

już wysycha skóra,
gorzknieje uśmiech;
na palimpseście mojej,
podobno wyrazistej twarzy
co jeszcze da się
zapisać

coraz bardziej wymykam się
z ciebie – życie;
wybierając osobność
lub biegnąc za tym,
co i tak niedościgłe

coraz wolniej idę
przez ciebie – życie;
monotonią kroków
wczepiając się w ścieżkę

w chmurnym pejzażu
przedzimia
moje ciągle złotorude włosy
wielbią ciebie
i przeczą nicości

 

***
Trzymam się
ciepła kociego futra
rozmowy
która uwięzła w słuchawce
historii o pijaństwie
w Denver
którą Kerouac opowiada
Ginsbergowi w liście
sprzed półwiecza
płatków śniegu
topniejących w dłoni
wszelkiej nietrwałości

Trzymam się.
A może tylko
czepiam?

 

***

To nie jest powolne płowienie
starych obrazów
To zima wypija już
krew z kolorów jesieni
Coraz bardziej mnie nie ma
tam gdzie jestem
Gdzie jestem gdy mnie
nie ma?
W nie-spotkaniach
nie-rozmowach
nie-milczeniach jakich?
Gdzie jestem coraz bardziej
gdy tu coraz mniej?
Gdy zima ten przyczajony
morderca dusi już
jesień...

 

 

* * *
Znieruchomiał poranek
w białym oku
zimy.
Czułość
ukryła się w futrze
kota
Płynie w obłoku
nad filiżanką.

 

 

Nico

jestem z tobą
pod drzwiami
kutymi rdzą i żelazem
każda po swojej
stronie
pięściami walimy
w drzwi
a kiedy wreszcie ustąpią
na pożyczonych rowerach
pomiędzy chmurami
urządzimy slalom
znów będzie zima
przez zamarzniętą
szybkę
spojrzymy na tych
którzy tam
i którzy Są
którym herbata
pachnie malinami

 

* * *
W różanym ogrodzie
Ciemnej Siostry suknia
przypomina o tym
że istnieją  noże

najnędzniejszy szakal
uwięziony w studni
imię Jasnej Pani
przez zęby powtarza

 

 

Emily Dickinson

a przecież można było
inaczej …
nie zbierać
rozrzuconych pereł
z tęsknoty rozdętej
jak wodogłowie
zrobić balon
wzlecieć ponad wrzosowisko
a nawet lasy Amherst
oszukać
wezwanie białych kartek
to nic
to tylko śnieg
a perły
niechaj się toczą
w szpary podłogi
jak do grobu

 

 

* * *
Pochyl się gałęzią
szronu
nad zagubionym
w kieszeni Czasu
miasteczkiem
i powiedz...

Pochyl się
gdy idę skrajem lasu
Gałęzią szronu
powiedz

Słowo

 

 

 

Daria Danuta Lisiecka (ur. 1961) - poetka, z wykształcenia pedagog – animator kultury i doradca personalny, studiowała także polonistykę na UMK, działała w ruchu teatrów alternatywnych, współtworząc wraz z  teatrem Kram'86 festiwal Płośnickie Lato Teatralne, prowadziła dziecięce i młodzieżowe zespoły teatralne oraz animowała literacko dzieci i młodzież, redagując „Cudne Manowce” - pismo literackie młodych, dodatek do miesięcznika literackiego „Akant”, organizując ogólnopolski konkurs poetycki „Otwórzmy okna”. Laureatka nagród teatralnych i poetyckich (m. in. Ogólnopolski Konkurs Literacki im. M. Stryjewskiego w Lęborku, Konkurs Poezji Emigrantów w St. Petersburgu na Florydzie, Kujawskie Inspiracje w Inowrocławiu, Chojnicka Noc Poetów), publikowała w prasie literackiej (m.in.Poezja, Metafora, BregArt, Akant, Instynkt, Kultura, Menażeria), antologiach pokonkursowych, jest autorka tomiku Teatr moich wierszy (1999). Powołała do życia i realizuje od 1999 r. Ogólnopolskie Spotkania Poetów BIAŁA LOKOMOTYWA. Współtworzyła wraz z zespołem Tundra performanse słowno-muzyczne prezentowane m.in  podczas cyklicznego przedsięwzięcia „Odczyt dźwięku” w Toruniu oraz reaktywowanych Spotkań BIAŁA LOKOMOTYWA (Łazieniec, 2014). Obecnie spełnia się jako instruktor teatralny, prowadząc młodzieżowy Teatr na Wzgórzu (GOK, Raciążek), tworzy autorski Teatru Moich Wierszy, jest organizatorem i kierownikiem artystycznym  festiwalu BIAŁA LOKOMOTYWA. Pracuje nad książką o inspiracji miejscem w twórczości Edwarda Stachury oraz tomem własnej prozy poetyckiej.

 

 

Publikacja powstała w ramach "Miejsc wspólnych" – cyklu poświęconego poetom z regionu kujawsko-pomorskiego, na który przyznano autorce stypendium Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego.