Miesięcznik "Menażeria"

teraz

może urodziłeś się tylko po to

by wypowiedzieć jedno zdanie

przejść komuś raz drogę

strzepnąć kurz z ramion

a reszta dni upływać będzie

zwyczajnie niezauważalnie

nawet dla siebie

 

 

 

 

oczy

moje prawe oko dziś płacze

lewe nigdy nie poznało łez

zanurzone w studni czasu przeszłego

pluska się w półprzejrzystej głębi

moje prawe oko widzi więcej

pełne wilgoci nasiąka przyszłością

boi się

ale tylko do jutra 

  

  

 

 

widok z okna

zręby murów

chwasty i dzika róża

romantyczny kadr

z wonią padliny w tle

śmietnik przeszłości

udrapowany na pomnik

splecione porażki i zwycięstwa

kuglarski żart losu

pocieszna ruina

spływa teraz deszczem

nie za oknem tylko w nas 

 

 

 

czas

w pamięci

czas przechodzi w stan stały

zyskując na kruchości

znacznie bardziej

niż gdy prześlizgiwał się

po kombinacjach cyfr

kartkach kalendarza

sekwencjach godzin i dni

gdy zastyga zaczyna

równoległe życie

istotniejsze

choć ulotne