Miesięcznik "Menażeria"

CV

 

W szarym kartonie,

po szarym mydle,

pradziadku tych,

do wyboru i koloru,

zestarzało się moje CV:

metryki, świadectwa,

legitymacje i wyrazy uznania,

prognozy przyszłości,

plany, które zmieniły plany,

słuszne wybory, błędne diagnozy.

Pożółkłe i kruche, bliższe duchem

kenkartom rodziców.

Moje CV nie może się nadziwić

światu i ledowej żarówce.

 

Być

 

Lubię być osobna

Jak nóż do sera

Niby w zestawie

A nie jeden z tuzina.

Lubię być jak nożyczki

Z dwóch niezbędnych

Sobie połówek ramion.

Lubię być pojedyncza

Ale tylko jako składnik

W zbożu kąkolem,

W oceanie kroplą.

 

Lusterko

 

Spoglądam w powiększające lusterko.

Ma w sobie więcej prawdy,

o wiele więcej niż wyjmowane

z szuflady kuchennego stołu dziadków.

Tamto miało starcze plamy

i wzrok zamglony

ale obiecywało wielką miłość,

szeroki świat, odkrycie tajemnic.

To nowe błyszczące jak księżyc,

powiększa wszystkie wątpliwości,

zabiera pewność siebie,

której innym zazdroszczę.

Czy na pewno?

 

***

 

Nazbierałam pełne uszy, słów jak orzech

pustych.

Naczerpałam niepotrzebnie, z źródeł

złotoustych.

Po pajęczej cienkiej nici, przesuwałam

dłonie

aby wrócić znów do siebie, w labiryncie

wspomnień.

Kiedy czas, jak kropla miodu, powolutku

płynął.

W sercu miłość rozpalała, gorzką

jarzębiną.

Kto się zdawał nieomylny, kłamstw dziś

nie prostuje,

a prymusom, samo życie wystawiło

dwóje.

Przeleciały dni jak piasek, przez oczka

rzeszota....

ale świeci jasnym blaskiem, kilka ziaren

złota.

 

Burza

 

Oniemiało wszystko dookoła,

nawet wiatr na chwilę

oddech wstrzymał

i powoli rozlał się nad ziemią,

cichy pomruk,

co się w trzewiach chmur zaczynał.

Głuchym echem okrążała przestrzeń,

by ją zamknąć

w świetlistym potrzasku,

nieustannie otwierając wrota nieba

tą jasnością, jaka budzi się o brzasku.

I zamiotło wreszcie kurz wzniecając,

pokłoniły się do ziemi drzewa.

Trzask się rozległ jak łamanie kości

i runęła, popłynęła, zaśpiewała,

uwolniona , radosna ulewa.