Miesięcznik "Menażeria"

Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu, oprócz innych nowych pomysłów (jak m.in. kabaret „Loża Kopernika”, niedzielne śniadania wraz z warsztatami, dyskusje), wprowadził na salony jedną z najdelikatniejszych muz – poezję. Ponad rok temu oficjalnie stał się częścią rodziny Krakowskiego Salonu Poezji i od tej pory zaprasza widzów na poetycko-muzyczne kulinaria. Teatr żyje po godzinach i ma się wcale dobrze. Spotkania poetyckie odbywają się w niedzielne południa na I piętrze w przestrzeni foyer, a zainagurowane zostały 5 listopada 2017 roku przez Annę Dymną, aktorkę i pomysłodawczynię wydarzeń, a także reżysera Krzysztofa Orzechowskiego (czytano wiersze księdza Jana Twardowskiego).

Spotkania mają charakter otwarty, rezerwacja obowiązuje przed wydarzeniem, a odbiorców jest, jak to się mówi w teatrze, nadkomplet. Salon Poezji otwierany jest przez reżysera i dyrektora Teatru, skromnego Pawła Pasztę, a udział w nim biorą zaproszeni goście i muzycy oraz tutejsi aktorzy.
Do tej pory czytano wiersze dotyczące Świąt Bożego Narodzenia, a także Joanny Kulmowej (którą można było usłyszeć dzięki połączeniu telefonicznemu), poezję pokolenia bitników (beat generation), m.in. Jacka Kerouaca, Allena Ginsberga i Williama S. Burroughsa oraz Zbigniewa Herberta.

Spotkania poetyckie uświetniła obecność: Ignacego Gogolewskiego, Iwony Chmielewskiej oraz Edyty Jungowskiej, a muzykę na żywo wykonali: Mark Hoogslag (flet i inne instrumenty dęte), Mikołaj Konopka (trębacz) oraz Rafał „Zwierzak” Zieliński (gitara elektryczna). Wiersze interpretowali: Anna Januszewska, Anna Kozanecka, Anna Magalska, Matylda Podfilipska, Joanna Rozkosz, Mirosława Sobik, Julia Sobiesiak, Agnieszka Wawrzkiewicz oraz Jarosław Felczykowski, Paweł Kowalski i Paweł Tchórzelski.

18 listopada 2018 roku Salon Poezji Teatru im. W. Horzycy gościł Michała Rusinka, literaturoznawcę, tłumacza, pisarza, a także wieloletniego sekretarza Wisławy Szymborskiej, której poświęcono niedzielne południe. Temat spotkania zatytułowano: „Przedstawienie bez próby” i podzielono na trzy części. W pierwszej czytane były wiersze Wisławy Szymborskiej przez Michała Rusinka i aktorki: Mirosławę Sobik oraz Matyldę Podfilipską. Wśród około dwudziestu tekstów poetyckich znalazły się m.in. utwory: „Przypowieść”, „Życie na poczekaniu”, „Pogrzeb”, „Kot w pustym mieszkaniu”, „Pochwała snów”, „Miłość szczęśliwa”, „Nienawiść”, „Niektórzy lubią poezję”, „Głos w sprawie pornografii” i „Nic dwa razy”. Druga część dotyczyła twórczości „niepoważnej”, do której zaliczane były: limeryki, „moskaliki”, „odwódki” oraz „lepieje”. Części czytane oddzielane były przerywnikami muzycznymi; tutaj usłyszeć można było np. „Humoreskę” Antonina Dvoraka, którą wykonała Julia Hanasz-Kubica (altówka). Michał Rusinek „wtrącał” także przeróżne anegdoty (np. o limeryku o incipicie: „Jawnogrzesznica z miasta Kłaj”), które możemy znaleźć w jego książce „Nic zwyczajnego. O Wisławie Szymborskiej”. Trzecia część spotkań przedstawiała „wierszyki domowe” autora (np. o pralce, zlewie, fotelu), „playlisty” (np. o Bachu, Chopinie, Beethovenie) oraz limeryki.

Całe spotkanie uważam za dobrze skomponowane, a nade wszystko obfite w poezję. Organizatorzy będą musieli jednak pomyśleć o wybudowaniu dodatkowego salonu, żeby można było pomieścić wszystkich chętnych. Jeśli chodzi zaś o samą inicjatywę, to Salon Poezji wpisuje się na mapie Torunia jako kolejne ważne wydarzenie poetyckie, oprócz Wolnego Rynku Poetyckiego (w ramach Festiwalu Książki w Dworze Artusa), Majowego Buumu Poetyckiego (w OdNowie), Odczytów Dźwięku (w nieistniejącej już Tantrze). Bardzo się cieszę, że Teatr kontynuuje sztafetę i upowszechnia ten piękny rodzaj literatury.