Miesięcznik "Menażeria"

Do zdobycia bogactwa i sławy wiedzie wiele dróg. Aymar de Bois-Maury wybiera tę najbardziej niebezpieczną. W poszukiwaniu legendarnego złota, ukrytego w dżungli Jukatanu, wkracza w sam środek zielonego piekła. Przyjdzie mu się zmierzyć z przyrodą, dzikimi zwierzętami i Indianami w krainie, gdzie nie ma Boga…

Ostatni, finałowy tom przygód rodu Bois-Maury jest niezwykłym zwieńczeniem obydwu serii. Kolejny Aymar wyrusza w niebezpieczną ekspedycję, skuszony wizją miasta ze złota, osławionego Eldorado. „Oko niebios” jest opowieścią o odwadze graniczącej z szaleństwem, chciwości i zdradzie. Niczym bohater Conradowskiego „Jądra ciemności” podąża w nieznane, poznając granice ludzkiej wytrzymałości.

W ostatnim komiksie powraca motyw pogoni za bogactwem, który był ukazany również we wcześniejszym „Dulle Griet”. W „Oku niebios” akcja komiksu jest przeniesiona do klaustrofobicznego otoczenia lasu deszczowego. Bohaterowie, wrzuceni w sam środek piekła, muszą się zetknąć z nowym i nieznanym. Aymar, podobnie jak jego praprzodek, wyrusza na wojnę z niewiernymi, styka się z zupełnie różną kulturą. Bierze udział w walce, której stawką jest życie, a obydwie strony nie przebierają w środkach. To jeden z najbardziej brutalnych i realistycznych komiksów duetu Hermann i Yves H. Mroczny również dlatego, że jak wspomniano, bierze na warsztat problem natury ludzkiej, dobra i zła, Boga i wiary.

Aymarem nie kieruje miłosierdzie, nie wierzy też w chrystianizacyjną misję swoich towarzyszy. Rozum przeciwstawia ślepej wierze, jest pozbawiony złudzeń. „Bóg traci moc” – mówi. Religijny fanatyzm i okrucieństwo w imię boże to atrybuty „cywilizacji”, którą przybysze niosą „dzikim”. Nie rozumieją ani nie chcą zrozumieć nowo odkrywanej krainy ani jej mieszkańców. Ci z kolei uważają konkwistadorów za zło wcielone, bronią swojej ziemi, nierzadko z wielką brutalnością.

Obserwujemy z fascynacją, jak Francuz staje się głównym rozgrywającym w konfliktach między członkami oddziału, wykorzystuje strach ludzi zamkniętych w pułapce. Rozumie doskonale potęgę lęku i zazdrości. Jest jednym z niewielu złych potomków Aymara. Podczas gdy bohater „Dulle Griet” rozumie swój błąd i żałuje swojej chciwości, Aymar z „Oka niebios” nie ma na to czasu. To, co było dobre, stopniowo zaciera się również w nim, w miarę jak zmierza w stronę celu. Ów cel zaś uświęca środki.

Niestety, chociaż chcemy dopatrzyć się śladów szlachetności w działaniach tej grupy rozbitków w gęstym lesie, autorzy nie dają nam nadziei. Nikt się tu nie nawróci, nie ukorzy ani nie zostanie uratowany. Świadomie wybierają prostą drogę do zguby. Hermann i Yves H. budują mroczną, duszną atmosferę komiksu, stopniują napięcie, tworzą ciekawe zwroty akcji. Mimo osadzenia wydarzeń w dość jednolitym środowisku, komiks nie nuży. Hermann nie ma łatwego zadania, portretując las deszczowy, mimo to wywiązuje się z niego znakomicie. Jego dżungla żyje, jest bogata i zróżnicowana. Pokazuje doskonale plątaninę drzew i krzewów, malownicze wodospady i rwące rzeki.

To niezwykle dobre podsumowanie cyklu, gorzkie i smutne, ale skłaniające do przemyśleń. Hermann i Yves H. nie dają zwyciężyć szlachetności i dobru, pokazują, jak różni jesteśmy, jak mali, głupi i chciwi. Niezwykły ród karleje z biegiem czasu, ale jego losy w kolejnych tomach to opowieść o całym naszym społeczeństwie, o naszych słabościach i jednostkach złych jak Aymar z „Oka niebios”, ale też szlachetnych jak bohater „Wasyla” czy „Rodriga”. Jesteśmy pełni sprzeczności, jest w nas dobro i zło, mrok i światło. Tą oczywistą przecież prawdą zakończyć należy opowieść o Bois-Maury.

„Bois-Maury: Oko niebios”

Scenariusz: Yves H.

Rysunek: Hermann

Wydawnictwo Komiksowe

2015

W imieniu redakcji dziękuję WYDAWNICTWU KOMIKSOWEMU za egzemplarz recenzencki.